อารัญ, อารัณย์ หมายถึง ว. อยู่ในป่า, มีในป่า. (ป. อาร?ฺ?; ส. อารณฺย).
[รันยิก, รันยะกะ] ว. เกี่ยวกับป่า, เกิดในป่า, มีในป่า.(ป. อาร?ฺ??ก; ส. อารณฺยก).
[รันยิก, รันยะกะ] ว. เกี่ยวกับป่า, เกิดในป่า, มีในป่า.(ป. อาร?ฺ??ก; ส. อารณฺยก).
[รันยะกะ] น. ชื่อคัมภีร์ศาสนาพราหมณ์คู่กับคัมภีร์พราหมณะสำหรับผู้ที่สละทางโลกเข้ามาปฏิบัติธรรมในป่า ลักษณะเนื้อหาไม่แตกต่างกับคัมภีร์พราหมณะมากนัก.
[รัด] น. การเว้น, การเลิก, การหยุด, อารดี หรือ อารติ ก็ว่า.(ป., ส. อารติ).
[อารำพะ] น. การปรารภ มักใช้เป็นส่วนหน้าของคำสมาสเช่น อารัมภบท อารัมภกถา; การเริ่มต้น, การตั้งต้น, ในคำว่าวิริยารัมภะ = การเริ่มต้นความเพียร; ความเพียร. (ป., ส.).
[อารำพะ] น. การปรารภ มักใช้เป็นส่วนหน้าของคำสมาสเช่น อารัมภบท อารัมภกถา; การเริ่มต้น, การตั้งต้น, ในคำว่าวิริยารัมภะ = การเริ่มต้นความเพียร; ความเพียร. (ป., ส.).
[อารำพะ] น. การปรารภ มักใช้เป็นส่วนหน้าของคำสมาสเช่น อารัมภบท อารัมภกถา; การเริ่มต้น, การตั้งต้น, ในคำว่าวิริยารัมภะ = การเริ่มต้นความเพียร; ความเพียร. (ป., ส.).